ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΑΝ ΤΟΛΜΑΣ

Σεπ 02, 2017 Κινηματογράφος 0

ROCK’N ROLL

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 31/8/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Γάλλος ηθοποιός και σκηνοθέτης Γκιγιόμ Κανέ είναι πια 42 ετών και ζει μια ήρεμη οικογενειακή ζωή με τη σύντροφό του Μαριόν Κοτιγιάρ και το μικρό τους γιο. Όταν η κρίση μέσης ηλικίας θα του χτυπήσει την πόρτα, η υιοθέτηση ενός ροκ τρόπου ζωής φαντάζει ως η λύση που θα αναπτερώσει το πεσμένο του ηθικό.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η ιστορία της ταινίας θα πρέπει να είναι πραγματική. Μία άποψη μιας δημοσιογράφου αλλάζει εντελώς τη ζωή ενός ηθοποιού, αυτός προσπαθεί να υιοθετήσει ένα στιλ ροκ, μπορεί όμως; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα πλανάται σε όλη την ταινία. Η απάντηση είναι περίπλοκη, εκ των πραγμάτων, και το σενάριο αυτής της ταινίας περιπλέκει τα στοιχεία του ακόμα περισσότερο.

Τι σημαίνει κρίση της μέσης ηλικίας; Αυτό είναι ένα θέμα που δε φαίνεται το ίδιο σε όλους τους ανθρώπους, άντρες ή γυναίκες. Έχει να κάνει με το πώς έχει αναπτυχθεί ο χαρακτήρας τους, τα νέα στοιχεία που έχουν έρθει στον κόσμο τους, τον προβληματισμό για όλη την υπόλοιπη ζωή τους. Δεν είναι δυνατόν, λοιπόν, να τα βάζουμε όλα σε ένα τσουβάλι και να σερβίρουμε το αποτέλεσμα σα μία σοφία ή σα μία γνώμη που προσφέρουμε στον κόσμο. Τότε  κάνουμε ένα πολύ σοβαρό λάθος να αποπροσανατολίζουμε τον κόσμο και να δημιουργούμε λάθος και ψεύτικα πρότυπα.

Εδώ αυτό γίνεται κατά κόρον. Η ταινία αναλώνεται σε αυτή την κρίση, στο χάσμα των γενεών, στο πως αισθάνεται ένας άντρας. Πολύ γρήγορα χάνει το ενδιαφέρον της, η ανάπτυξη του σεναρίου δεν είναι τέτοια που θα μπορεί να εξασφαλίζει μία παγκοσμιοποιημένη αφήγηση, περιορίζεται τόσο πολύ σε ένα μόνο άτομο, στον πρωταγωνιστή. Από ένα σημείο και έπειτα, αυτή η προβληματική δεν αφορά ούτε καν τους οικείους του. Το καλύτερο για αυτόν θα ήταν να «πάει παρακάτω», να δει τον εαυτό του και να προσπαθήσει να μεγαλώσει, όχι να μικρύνει. Αυτό είναι το κρίσιμο σημείο για την κινηματογραφική αφήγηση αυτής της ταινίας.

Ξεκινώντας από μία κωμωδία φτάνουμε, τελικά, στο τραγικό, χωρίς να το επιδιώκει η ίδια η ταινία. Το ίδιο το κωμικό στοιχείο καταρρακώνεται και χάνει όποια κωμικά στοιχεία θα μπορούσε να είχε αυτό το αφήγημα, διακωμωδείται και τελικά αποκτά τραγικά στοιχεία, διακωμωδώντας τον ίδιο τον άνθρωπο και όχι τις συμπεριφορές του, όλα αυτά χωρίς η ταινία να έχει την πρόθεση να γίνει κάτι τέτοιο. Το μόνο ενδιαφέρον της είναι στο πως θα έπρεπε να είναι η ανάπτυξη του σεναρίου για να γίνει μία καλή ή αξιοπρεπής κωμωδία.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Γιάννης Κατντέας-Παπαδόπουλος (Αθηνόραμα)

Θαρραλέα σύλληψη και ακόμη γενναιότερη εκτέλεση, αυτή η ταινία είναι ταυτόχρονα ένας βαθύς στοχασμός για τη σχέση της πραγματικής με την κατασκευασμένη εικόνα, τις καταπιεσμένες επιθυμίες και την επικοινωνία ενός αντρόγυνου που η καριέρα επισκιάζει τη σχέση τους… Περισσότερα

Κριτική Πόλυ Λυκούργου (flix.gr)

Γιατί κρύβει μεγάλη συγκίνηση να ξεχωρίσεις μέσα στο πλήθος και το διάβα σου εκείνον/η που δε θα σε βρίσκει αλλόκοτο/η, αλλά θα ερωτεύεται και θα στηρίζει τη διαφορετικότητά σου. Δε θα θέλει τα εύκολα, αλλά θα σε ακολουθεί από πρόκληση σε πρόκληση. Οχι η ζωή δεν είναι ρόδινη (κι ας είναι το «La Vie En Rose» συνεχώς στο soundtrack). Eίναι σκληρή, ανελέητη, κι ο κόσμος μόνιμα θα μοιράζει την τράπουλα άδικα. Ομως πόσο σημαντικό να έχεις βρει τον συμπαίκτη σου… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Νυκταράκης (filmboy.gr)

Το αποτέλεσμα που προκύπτει τελικά δεν κουράζει ιδιαίτερα (με το εύστοχο soundtrack να συμβάλλει σε αυτό), αν και σεναριακά θα μπορούσε να είναι πιο συμπυκνωμένο, καθώς έχουμε μια διάρκεια δύο γεμάτων ωρών χωρίς ιδιαίτερο λόγο.  Βέβαια η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να ξεφύγει από τα όρια της φάρσας.  Μιας χαριτωμένης φάρσας, που εμπεριέχει τους διδακτισμούς της, αλλά εγκλωβισμένη στο ίδιο της το concept δεν μπορεί να μας δώσει κάτι περισσότερο… Περισσότερα

Κριτική Θόδωρος Γιαχουστίδης (moviesltd.gr)

Το θάρρος του Canet μάλιστα είναι τόσο μεγάλο που όσο πλησιάζει στο τέλος η ταινία, τόσο περισσότερο… ξεφεύγει! Η υποκριτική, μάλλον το πλέον ναρκισσιστικό από όλα τα επαγγέλματα του κόσμου, επιζητεί τη μόνιμη νεότητα. Σαν τον Δράκουλα ένα πράγμα. Και ο Canet βλέποντας μέσα από παραμορφωτικό φακό προφανώς, λέει, πως για την επίτευξη της αιώνιας νεότητας ο ίδιος και οι συνάδελφοί του προχωρούν σε συμφωνίες με το διάβολο. Που στην προκειμένη περίπτωση μπορεί να είναι ένας γκουρού που σου κάνει… μπότοξ. Εκεί, λοιπόν, στο τελευταίο 20λεπτο, εκεί όπου ο ηθοποιός έχει χάσει πλέον την εικόνα του εαυτού του, εκεί η ταινία αγγίζει την υστερία. Τραβάει τα πράγματα στα άκρα.
Ας είναι. Μας έχει δώσει προηγουμένως απίστευτα πολλά πράγματα για να γελάσουμε. Με τα χάλια των ηθοποιών. Και γιατί όχι, με τα δικά μας… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Παρά τα ελκυστικά σημεία της η ταινία δεν καταφέρνει ποτέ να γίνει συναρπαστική ή σπαρταριστή. Η αλήθεια είναι πως από ένα σημείο και μετά το σενάριο δείχνει να επαναλαμβάνεται, λες και η κρίση του alter ego του Κανέ στην ταινία, έχει πλήξει και τον ίδιο το δημιουργό. Ή μήπως είναι κι αυτό σκηνοθετική άποψη;.. Περισσότερα

Κριτική, Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Το ωραίο, όμως, είναι ότι όλα αυτά τα μαξιμαλιστικά που συμβαίνουν καθώς οδεύουμε προς το εντελώς φευγάτο φινάλε –διακωμωδώντας την θεοποίηση της νεότητας, τα χολιγουντιανά χούγια, και το ευρύτερο σταρ-σίστεμ– εξακολουθούν να παρουσιάζονται με τρόπο «φυσιολογικό», με το διάσημο ζευγάρι ζωής και οθόνης να χαίρεται οφθαλμοφανώς την αυτό-αποδόμησή του. Δεν πρόκειται για αποκάλυψη της έβδομης τέχνης, αλλά σίγουρα έχει πλάκα, κι είναι καλοφτιαγμένο… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Ο Κανέ σατιρίζει τη φήμη, την ανάγκη να μείνεις νέος και ολόκληρη την γαλλική και αμερικάνικη show biz, αλλά δεδομένης της φιλμογραφίας του θα περιμέναμε να το κάνει με πιο εκλεπτυσμένο τρόπο. Προς τιμήν του, επιλέγει να μη δώσει στους θεατές ένα συμβατικό φινάλε, αποφασισμένος καθώς είναι να τραβήξει την κατάσταση στα άκρα… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Δεν μπορείς  βέβαια να μην αναγνωρίσεις το θάρρος του δημοφιλούς πρωταγωνιστή  να αποδημήσει την εικόνα του – σχεδόν μοιάζει με τέρας-  όμως το αλαλούμ που  ακολουθεί, αν και τολμηρό, συχνά πάσχει και από έλλειψη αισθητικής και  από δραματουργική ένδεια.  Η τρομακτική του εμφάνιση δεν αρκεί για να περιγράψει την εξόντωση ουσιαστικά που επιβάλλει  το  σύστημα στους ηθοποιούς. Επίσης το  happy end  με τους δυο  σταρ να πρωταγωνιστούν σε ταινίες δεύτερης, για να μην πω τρίτης διαλογής, αγαπημένοι κι ερωτευμένοι όσο ποτέ, μάλλον δεν είναι ικανοποιητική απάντηση στις τακτικές της κινηματογραφικής βιομηχανίας,  ούτε  στο αιώνιο και αναπάντητο ερώτημα του πώς μπορούμε να συμβιβαστούμε με τον χρόνο που περνάει… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelowpolidorosblogspot.com)

(ROCK’N ROLL)

Σκηνοθεσία: Guillaume Canet

Σενάριο: Guillaume Canet, Rodolphe Lauga, Philippe Lefebvre

Φωτογραφία: Christophe Offenstein

Μοντάζ: Hervé de Luze

Μουσική: Maxim Nucci

Παραγωγοί: Vivien Aslanian, Alain Attal, Guillaume Canet, Romain Le Grand

Παίζουν: Guillaume Canet (Γκιγιόμ), Marion Cotillard (Μάριον), Philippe Lefebvre (Φιλίπ), Gilles Lellouche (Ζιλ), Camille Rowe (Καμίλ), Kev Adams (Κεβ), Ben Foster (Μπεν), Maxim Nucci (Μαξίμ), Yarol Poupaud (Γιαρόλ), Yvan Attal (Ιβάν)

Χώρα παραγωγής: Γαλλία

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: γαλλικά

Διάρκεια: 123΄

Είδος: κωμωδία, μουσική

Ημερομηνία εξόδου: 31/8/2017

Εταιρεία διανομής: Rosebud 21.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών