ΠΟΡΤΟ

Οκτ 01, 2017 Κινηματογράφος 0

PORTO

Στις 28/9/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας Αμερικάνος που έχει φύγει από την πατρίδα του και ζει πλέον στην Πορτογαλία, σκέφτεται τον έρωτα του με μία Γαλλίδα αρχαιολόγο, ο οποίος σύντομα έσβησε και έγινε παρελθόν.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

της Παρασκευής Γιουβανάκη

Ένα φιλμ αφιερωμένο στον πρόσφατα αδικοχαμένο Anton Yelchin, όπως μας πληροφορoύν τόσο οι τίτλοι τέλους όσο και ο ίδιος ο σκηνοθέτης σε συνέντευξή του, ένας πολλά υποσχόμενος κινηματογραφιστής που ακούει στο όνομα Gabe Klinger.

Tο boys meets girl “Porto” είναι γυρισμένο στην ομώνυμη πόλη, μια πόλη που δεν έχει κινηματογραφηθεί όσο της αξίζει. Ο Τζέικ και η Ματί είναι δύο αουτσάιντερ στην πόλη του Πόρτο που υπήρξαν κάποτε για λίγο μαζί. Μυστήριο καλύπτει τις στιγμές που μοιράστηκαν, και ψάχνοντας μέσα από άλλοτε χαρούμενες κι άλλοτε οδυνηρές αναμνήσεις, ξαναζούν την αιφνιδιαστική τους συνάντηση που σταμάτησε το χρόνο για μία νύχτα. Γυρισμένο σε φιλμ 8, 16 και 35mm μπορεί να χαρακτηριστεί ως μια γνήσια ρομαντική εμπειρία, γεμάτη σινεφίλ αναφορές, ενώ o αγαπημένος φεστιβαλικά και μη, Τζιμ Τζάρμους, είναι executive producer της ταινίας-με λίγα λόγια, έχει δώσει τις “ευλογίες” του για την ολοκλήρωση του “Porto”.

Γυρισμένο πανέμορφα με φιλμ, χωρισμένο σε 3 αφηγηματικές ενότητες, μας ταξιδεύει στην πανέμορφη πόλη της Πορτογαλίας και μας μιλά έμμεσα για τη σχέση του ανθρώπου με την Τέχνη του Κινηματογράφου και άμεσα για τη μεγαλειότητα του Έρωτα.

Αυτά, μέσα από την απεριόριστη τζαζ διάθεση του και τα ερωτεύσιμα πλάνα των οποίων το κάδρο αλλάζει συχνά μέγεθος και τα μετατρέπει σε πανέμορφες στατικές φωτογραφίες σαν Polaroid, εμπωλιασμένες με τις αποχρώσεις που θα μπορούσε να έχει ο Έρωτας. Σε όλο το μήκος του φιλμ κυριαρχεί η νωχελικότητα, στοιχείο που χαρίζουν απλόχερα τα γεμάτα ρομαντισμό πλάνα, που μοιάζουν με μικρά ποιήματα.

To αγόρι και το κορίτσι, το κορίτσι και το αγόρι, τα ενώνει ο κεραυνοβόλος έρωτας που προκαλεί στη συνέχεια τον ασταμάτητο πόθο. Οι ήρωες χάνονται στον έρωτα τους, στην αχρονία που αυτό φέρνει και ζουν το τώρα τους.

Οι δύο ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους δύο κεντρικούς χαρακτήρες, ενώνονται υποκριτικά με μια πανέμορφη χημεία και “ζουν” την κάθε τους στιγμή όπως ακριβώς και οι ήρωες τους. Κοντά τους, η κάμερα, τους κινηματογραφεί λες και τους αγκαλιάζει. Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι αληθινές, ζωντανές, τέλειες.

Ιδιαίτερο ρόλο έχει και η μουσική, γεμάτη τζαζ ρομαντικούς ήχους και τραγούδια-το instrumental κομμάτι  υπό τις μελωδίες πιάνου που ακούγεται, ολοκληρώνει την απόλυτη γοητεία στην αντίστοιχη σκηνή.

Εμείς, δεν έχουμε παρά να χαθούμε μέσα σε αυτό που λέγεται “έρωτας”, μαζί με τους ήρωες.

 του Γιάννη Φραγκούλη

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Ο Gabe Klinger, κάνει ουσιαστικά την πρώτη του ταινία μυθοπλασίας. Έχει ξεκινήσει με ένα ντοκιμαντέρ το 2013, «Double play: James Benning and Richard Linklater», και το 2016 έκανε αυτή την ταινία με την οποία βούτηξε στα βαθιά.

Εδώ έχουμε έναν Αμερικάνο που από μόνος του έχει εξοριστεί στην Πορτογαλία. Ζει εκεί και αναπολεί τον έρωτά του με μία Γαλλίδα αρχαιολόγο, ο οποίος έληξε άδοξα και πολύ γρήγορα. Οι αναμνήσεις εδώ είναι πρωταγωνιστής, σε δεύτερο ρόλο έρχεται η ζωή αυτού του ανθρώπου και μετά το τοπίο και το περιβάλλον -άνθρωποι και κτίρια- του Πόρτο, του γραφικού λιμανιού της Πορτογαλίας.

Σε πρώτο, λοιπόν, πλάνο έχουμε το χρόνο. Αυτός θα κουβαλήσει αναμνήσεις και αυτές θα αναβιώσουν τη μυθοπλασία. Αυτός και μία γυναίκα. Ο έρωτας και ότι αυτός τραβά, δημιουργεί ένα ενεργό τοπίο ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Σχέσεις, σεβασμός, αποδοχές, συγκρούσεις, εγωισμοί, απορρίψεις. Όλα αυτά ανακατεύονται στη μηχανή του χρόνου και γίνονται ένα όμορφο αφηγηματικό σύμπαν που προσφέρεται στο θεατή για να το κάνει ότι θέλει. Μέσα σε αυτό θα πρέπει να ανακαλύψουμε τον άντρα και τη γυναίκα και, με αυτή την προσπάθειά μας, θα βρούμε στοιχεία που είναι και δικά μας. Άρα ο σκηνοθέτης επίτηδες μπερδεύει το χωροχρόνο για να κάνει έναν αφηγηματικό πολτό από τον οποίο θα δημιουργηθεί μία άλλη αφήγηση, αυτή τη φορά από το θεατή.

Έχει ανάγκη να ορίσει το αφηγηματικό διάνυσμα, από πού ξεκίνησε, η Αμερική, που σταμάτησε, στον έρωτα με τη Γαλλίδα, που είναι, το γαλήνιο πλέον Πόρτο. Έτσι μπορούμε να καταλάβουμε τον κόσμο του, τις μεταπτώσεις του, αυτά που το βασανίζουν, τα θέματα που ακόμα δεν έχουν λυθεί. Φτιάχνουμε, λοιπόν, το προφίλ του και, μαζί με αυτό, δημιουργούμε μία εικόνα του σύγχρονού μας κόσμου, μόνο που αυτή η εικόνα είναι λίγο μπερδεμένη. Απαιτείται η προσπάθειά μας να την ξεμπερδέψουμε και να βάλουμε τις ψηφίδες της όπως εμείς νομίζουμε καλύτερα.

Πολύ καλή η προσπάθειά του, απευθύνεται, είναι η αλήθεια, σε κινηματογραφόφιλο κοινό. Δεν ψυχαγωγεί με την κλασική έννοια, άγει όμως τον ψυχικό κόσμο του θεατή όταν τον προσκαλεί να γίνει συνδημιουργός του, να έρθει σε αυτόν η κάθαρση -ελπίζουμε τουλάχιστον-, κάτι που δεν έχει συμβεί ακόμα στον κεντρικό χαρακτήρα αυτής της αφήγησης. Βλέποντας την ταινία καταλαβαίνουμε ότι υπάρχουν επιρροές από τον Jim Jarmousch, ο οποίος είναι και εκτελεστής παραγωγός της ταινίας. Γλαφυρή αφήγηση που σε ταξιδεύει, περισσότερο μέσα στην ανθρώπινη ψυχή παρά γεωγραφικά.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Σαφώς επηρεασμένη από τους Λινκλέιτερ και Τζάρμους (παραγωγός του φιλμ), η ταινία μεταμορφώνει τους νεκρούς χρόνους σε δραματουργικά στοιχεία, συγκινεί με τη βαθιά υπαρξιακή της θλίψη, αλλά το υπερβολικά… φεστιβαλικό στιλιζάρισμά της γίνεται κάποια στιγμή αυτοσκοπός… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Κι εδώ, με τα ευρήματα του γυρίσματος σε φιλμ 8 και 16 mm, το Πόρτο, τα κτίρια, τα καφέ και οι δρόμοι του γίνονται ο βασικός ήρωας ως εικόνα μιας Ευρώπης που εξαφανίζεται, με την ιστορία του ζευγαριού να παρεμβάλεται περισσότερο ως φλυαρία παρά ως ενίσχυση αυτών των εικόνων… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Μάλιστα θεωρώ ότι δίχως την παρουσία του αδικοχαμένου Γέλτσιν, που βρήκε τραγικό τέλος στα 27 του από το παρκαρισμένο στο σπίτι του αυτοκίνητο (δεν είχε βάλει χειρόφρενο…), ίσως η ταινία να παρέμενε στα αζήτητα… Περισσότερα

Κριτική Αντώνης Γκούμας (cinepivates.gr)

Μπορεί κάποιους να ξενίσουν οι αλλαγές στο ύφος ή η τομή σε κεφάλαια. Αποπνέει όμως έναν συνεχόμενο θλιμμένο ερωτισμό, ενώ οι ερωτικές σκηνές ανάμεσα στους πρωταγωνιστές είναι αρκετά καλές τόσο σε ρεαλισμό όσο και αισθητική αξία… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Κρασσακόπουλος (flix.gr)

Η φθαρμένη πόλη στην οποία η ιστορία διαδραματίζεται, το «παλιομοδίτικο» υλικό στο οποίο κινηματογραφείται, οι προσεκτικές σκηνοθετικές επιλογές, η γλυκόπικρη μελαγχολία που την διαποτίζει κάνουν το «Πόρτο» να μοιάζει την ίδια στιγμή σαν ένα μεγαλόπνοο κλασσικό κινηματογραφικό ρομάντζο και μαζί μια σινεφίλ αποδόμηση του. Πιθανότατα αν ήταν περισσότερο από το πρώτο και λιγότερο από το δεύτερο να ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό συναισθηματικά, μα ακόμη κι έτσι παραμένει κινηματογραφικά ερεθιστικό κι αναμφίβολα ελκυστικό… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Παρόλα αυτά ο αδικοχαμένος Άντον Γιέλτσιν σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, δίνει μια εσωτερική ερμηνεία, υπονοώντας συνεχώς μια βαθιά πληγή για τον Τζέικ, ενώ η πανέμορφη Λούσι Λούκας προσεγγίζει πιο ψύχραιμα αυτή τη σημαδιακή νύχτα που ζει η ηρωίδα της… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Βραδύτητα στην αφήγηση του Γκέιμπ Κλίνγκερ, κάδρα και φωτισμός που θυμίζουν Τζάρμους με την πρωτοτυπία να εναλλάσσεται το φορμάτ και φυσικά η ίδια ιστορία τρεις φορές, από ένα συμπαθητικό ζευγάρι από το οποίο ο Άντον Γιέλτσιν έχει προηγούμενη εμπειρία στο «Ιστορία αγάπης»… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

Βασανιστικά στυλιζαρισμένο, υπερβολικά φλύαρο ακόμη και για τα 74 (!) λεπτά του, το «Πόρτο» ίσως μπορούσε σε μορφή μικρού μήκους φιλμ να λειτουργήσει εξαιρετικά στο πλαίσιο ενίσχυσης του… πορτογαλικού τουρισμού, αλλά ως ταινία παγιδεύεται στην ανάγκη του Κλίνγκερ για δημιουργική αυτο-επίδειξη, με αποτελέσματα που αναμενόμενα θα την καταδικάσουν στη συνείδηση του θεατή, ως ένα wannabe avant-garde ρομάντζο που δεν έχει τίποτα να προσφέρει, πέραν της ανάμνησης του θλιβερού θανάτου του νεαρού της πρωταγωνιστή… Περισσότερα

Κριτική Γιώργος Ζερβόπουλος (moviesltd.gr)

Με πιο άξιο αναφοράς στοιχείο του έργου, την εξαιρετικά προσεγμένη του φωτογραφία, που όμως δεν εκμεταλλεύεται παρά στο ελάχιστο σε πρωινά πλάνα την ομορφιά της πόλης, το Porto αφιερώνεται με σύνεση και σεβασμό, στους ερωτοχτυπημένους που ακουμπούν τα όρια της παράνοιας για χάρη του μεγάλου τους αμόρε. Και πως να γίνει διαφορετικά όταν το ερωτικό αντικείμενο του πάθους, εδώ, διαγράφεται στο πανί από την πρωτοεμφανιζόμενη, ορισμό της θηλυκότητας Lucie Lucas, που δύσκολα θα αφήσει στην θέα της, σερνικό σαγόνι στην θέση του. Πολύ μέλλον, πέραν της προφανούς υπερσέξυ εικόνας. Και δεν θα δίναμε να λέγαμε το ίδιο και για τον φουκαρά Anton Yelchin, που η Άτροπος του έπαιξε παιχνίδι που δεν απαντά κανείς ούτε σε χολιγουντιανά σενάρια. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Μια χαρά ηθοποιός. Κρίμα… Περισσότερα

Κριτική Αλέξανδρος Κυριαζής (filmboy.gr)

Κλασσική “boy-meets-girl σε ξένη πόλη” ιστορία, με το ανακατεμένο αλλά όχι περίπλοκο τρόπο που η ιστορία τους ξεδιπλώνεται να έχει ένα ιδιαίτερο σκηνοθετικό ενδιαφέρον, όμως δυστυχώς αυτή, υπό ιδανικές συνθήκες, δε θα έπρεπε να ξεπερνάει τα σαράντα με σαράντα-πέντε λεπτά, με τα υπόλοιπα τριάντα της να σπαταλιούνται σε ανούσια υπερφίαλα travelling πάνω στον πρωταγωνιστή, σαν ένα πρόωρο in memoriam… Περισσότερα

Κριτική Παρασκευή Γιουβανάκη (cinefreaks.gr)

Μια ταινία γυρισμένη πανέμορφα με φιλμ, χωρισμένη σε 3 αφηγηματικές ενότητες, μας ταξιδεύει στην πανέμορφη πόλη της Πορτογαλίας και μας μιλά έμμεσα για τη σχέση του ανθρώπου με την Τέχνη του Κινηματογράφου και άμεσα για τη μεγαλειότητα του Έρωτα.
Αυτά μέσα από μια τζαζ διάθεση και ερωτεύσιμα πλάνα των οποίων το κάδρο αλλάζει συχνά μέγεθος και τα μετατρέπει σε πανέμορφες στατικές φωτογραφίες σαν Polaroid, εμπωλιασμένες με τις αποχρώσεις που θα μπορούσε να έχει ο Έρωτας… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

Η ταινία «Πόρτο» (Porto). Του Γκέιμπ Κλίνγκερ, δανείζεται το όνομά της από τη γοητευτική πορτογαλική πόλη στην οποία γυρίστηκε. Ιδανικό σκηνικό για την ερωτική ιστορία του Τζέικ και της Ματί, ενός αμερικανού και μιας γαλλίδας που επέλεξαν να ζήσουν εκεί. Εκείνος κάνει διάφορες δουλειές, εκείνη είναι αρχαιολόγος. Συναντιούνται σε κάποια ανασκαφή, τα πρώτα μακρινά βλέμματα, το τραίνο της επιστροφής, η συνάντηση σε ένα καφέ. Φεύγουν μαζί και μοιράζονται μια παθιασμένη νύχτα. Όμως η επόμενη μέρα κρύβει μια δυσάρεστη έκπληξη για τον Τζέικ. Απελπισμένος περιφέρεται στους δρόμους της πόλης αναζητώντας την αγαπημένη του… Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Και πάλι, όμως… Τα ατεκμηρίωτα, σχεδόν άτσαλα, άλματα στον χρόνο, κάτι εντελώς αφύσικες ατάκες (ειδικά του ερωτοχτυπημένο νεαρού), και η όλη δομή της ταινίας έρχονται και χαντακώνουν τελεσίδικα αυτή την εξ αρχής καταδικασμένη σχέσηˑ που, μεταξύ μας, σε κανένα σημείο δεν φαντάζει κάτι περισσότερο από ένα άστοχο πήδημα της μιας νύχτας… Περισσότερα

ΠΟΡΤΟ

(PORTO)

Σκηνοθεσία: Gabe Klinger

Σενάριο: Gabe Klinger, Larry Gross

Φωτογραφία: Wyatt Garfield

Μοντάζ: Gabe Klinger, Géraldine Mangenot

Παραγωγοί: Rodrigo Areias, Sonia Buchman, Nicolas De La Mothe, Gabe Klinger, Todd Remis, Klaudia Smieja,  Julie Snyder

Παίζουν: Anton Yelchin (Τζέικ), Lucie Lucas (Μάτι), Paulo Calatré (Χοάο), Françoise Lebrun (μητέρα), Florie Auclerc-Vialens (Μπλάνκα), Diana de Sousa, Rita Pinheiro, Aude Pépin (Αλίς)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Πορτογαλία, Γαλλία, Πολωνία

Έτος παραγωγής: 2016

Γλώσσα: αγγλικά, γαλλικά, πορτογαλικά

Διάρκεια: 76΄

Είδος: δράμα, ρομαντική

Ημερομηνία εξόδου: 28/9/2017

Εταιρεία διανομής: Neo Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών