ΚΑΠΟΤΕ… ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

Αυγ 21, 2019 Κινηματογράφος 0

ONCE UPON A TIME IN… HOLLYWOOD

του Γιάννη Φραγκούλη

Από την Πέμπτη 22 Αυγούστου 2019 στους κινηματογράφους. Αξιολόγηση στο imdb.com 8,2/10.

ΣΥΝΟΨΗ

Στο Λος Άντζελες του1969 τα πάντα είναι ρευστά και όλα αλλάζουν. Ο τηλεοπτικός αστέρας Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) και ο για πολλά χρόνια κασκαντέρ του Cliff Booth (Brad Pitt) κινούνται στη νέα βιομηχανία του θεάματος, την οποία με δυσκολία αναγνωρίζουν πια. Ο Quentin Tarantino επιστρέφει με την 9^η ταινία του, μία μυθική ερωτική επιστολή στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση του τέλους της δεκαετίας του ’60 και μας βυθίζει στην εκρηκτική ομορφιά του Λος Άντζελες της εποχής. Με πρωταγωνιστικό δίδυμο δύο από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς τους, τον Leonardo DiCaprio και τον Brad Pitt, η ταινία είναι ένας φόρος τιμής στις τελευταίες στιγμές της χρυσής εποχής του Χόλιγουντ, ένα αριστοτεχνικό κολάζ με κινηματογραφικές και τηλεοπτικές αναφορές, όπως μόνο  αυτός ο δημιουργός ξέρει να υπογράφει.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Είναι έκπληξη ότι έχουμε να κάνουμε με μία ταινία που είναι καθαρά ταραντινική. Μία επιστολή στο Χόλιγουντ, για τα πάθη του κινηματογράφου, για τις δόξες, τις ποικίλες στιγμές, έτσι που μόνο ο Tarantino μπορεί να κάνει, ακολουθώντας αυτό το στιλ της αποστασιοποίησης και συγχρόνως της προσεχτικής ματιάς στον άνθρωπο. Το συναίσθημα πρωταγωνιστεί, όπως ο έρωτας, οι πολεμικές τέχνες, το ουέστερν, οι πολεμικές περιπέτειες. Τελικά και επιπροσθέτως έχουμε να κάνουμε και με μία ταινία αναφορά στις ταινίες αυτού του σκηνοθέτη, κάτι που μας βάζει σε σκέψεις…

Ο κινηματογράφος, όμως, είναι μία προκλητική ερωμένη, ο Tarantino είναι και καλός εραστής και, σαν τέτοιος, δε θέλει να πάρει εκδίκηση. Η ταινία αυτή αναφέρεται περισσότερο στο φιλμ νουάρ, μέσα από ένα ερωτικό περιεχόμενο, μία προσεχτική ματιά που μπορεί να έχει κάποιος που είναι, κυρίως, παθιασμένος με αυτή την τέχνη, ιδωμένη τόσο ως καλλιτεχνική έκφραση όσο και σα βιομηχανική διαδικασία.

Ο Ρικ Ντάλτον είναι ηθοποιός και δεν του είναι πλέον εύκολο να είναι σε μία ήρεμη κατάσταση, όταν ακολουθεί μία ρουτίνα, δεν αισθάνεται βολικά με την πεπατημένη διαδικασία της δουλειάς του. Αφήνει άλλους να τον ντουμπλάρουν και αυτός απολαμβάνει τη φήμη του. Είναι στα τέλη της δεκαετίας του 1960. Ο Κλιφ Μπουθ είναι το alter ego του. Η φιλία μεταξύ τους είναι δυνατή σε έναν ασταθή κόσμο. Η σχέση τους είναι ψευδοερωτική, το δέσιμό τους είναι μεγαλύτερο από αυτό δύο συζύγων.

Η επαφή που έχουν, τα σχόλια που αποκομίζουν από θαυμαστές τους, η εκτίμηση που απολαμβάνουν από τον κινηματογραφικό χώρο, όλα αυτά δίνουν ένα άρωμα κινηματογραφικό, ερωτικό, φιλικό και ανθρώπινο. Η ταινία αναφέρεται στο παρελθόν του Χόλιγουντ. Αυτό όμως είναι η αφορμή, ένα αφηγηματικό διάνυσμα που ξεκινά από αυτή την εποχή, τη δεκαετία του 1960, για να φτάσει στις μέρες μας. Κατά συνέπεια, ο πρωταγωνιστικός ρόλος ανήκει στην ίδια την κινηματογραφική βιομηχανία, λιγότερο στις αναφορές στις διάφορες προσωπικότητές της. Η βία, έτσι όπως εγγράφεται στο δράμα, λειτουργεί απελευθερωτικά και τονωτικά για το ανδρικό πρότυπο.

Οι γυναικείες φιγούρες υποστηρίζουν την αντρική παρουσία, δυναμώνουν τη στεροτυπικότητά της. Ως υποστήριξη χρειάζονται κάποιο βάθος και το έχουν. Ο σκηνοθέτης αναπτύσσει τους χαρακτήρες του σε βάθος, τους δίνει αυτή τη χροιά που χρειάζονται, αποκτούν αυτά τα χαρακτηριστικά που πρέπει, ακολουθώντας την αφήγηση της ταινίας, χωρίς να εκβιάζουν την προσοχή και το συναίσθημά μας. Οι μεσήλικες άντρες είναι τα πραγματικά θύματα, αφήνουν τα ίχνη τους τόσο που είναι δύσκολο να τους ξεχάσεις. Όλα αυτά θυμίζουν τους ηθοποιούς εκείνης της εποχής, όπως το Steve MxQueen, για παράδειγμα.

Η φιλμική δημιουργία είναι άκρως ισορροπημένη, έτσι ώστε να μην υπάρχει η υπερβολή, να αναπτύσσεται με πλαστικότητα η δραματουργία, να είναι μία ταινία αυτού του σκηνοθέτη και όχι μία αναφορά σε άλλες ταινίες με αποσπασματική αφήγηση. Σου δίνει την εντύπωση ότι είναι η σύλληψη και το δημιούργημα ενός ανθρώπου, αυτού που, πιθανόν, ακολουθεί τα σημάδια του, βρίσκει τις αναφορές του στην κινηματογραφία, κάνει μία αφήγηση που ξεκινά από αυτόν και καταλήγει στον ίδιο, μία προσωπική αφηγηματική δημιουργία που μόνο ο Tarantino μπορεί να κάνει στις ΗΠΑ, δένοντας αρμονικά και όμορφα τα δάνειά του από άλλες ταινίες, με κάπως διαφορετικό στιλ, όπως αυτές του ασιατικού κινηματογράφου που συνέχεια τον καλοβλέπει.

[vsw id=”zgXeaF5nWLw” source=”youtube” width=”640″ height=”440″ autoplay=”no”]

ΚΑΠΟΤΕ… ΣΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ

(ONCE UPON A TIME IN… HOLLYWOOD)

Σκηνοθεσία: Quentin Tarantino

Σενάριο: Quentin Tarantino

Φωτογραφία: Robert Richardson

Μοντάζ: Fred Raskin

Ήχος: Tom Hartig,  Patrushkha Mierzwa

Παραγωγοί: David Heyman,  Shannon McIntosh, Quentin Tarantino

Παίζουν: Leonardo DiCaprio (Ρικ Ντάλτον), Brad Pitt (Κλιφ Μπούθ), Margot Robbie (Σάρον Τέιτ), Emile Hirsch (Τζέι Σέπρινγκ), Τimothy Olyphant (Τζέιμς Στέισι), Julia Butters (Τρούντι), Austin Butler (Τεξ), Bruce Dern (Τζορτζ Σπαν), Mike Moh (Μπρους Λι), Damian Lewis (Στιβ ΜακΚουίν)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ, Αγγλία, Κίνα

Γλώσσα: αγγλικά

Είδος: κωμωδία

Έτος παραγωγής: 2019

Διάρκεια: 161΄

Ημερομηνία πρώτης προβολής: 22/8/2019

Εταιρεία διανομής: Feelgood

Περισσότερα στοιχεία για συντελεστές και τεχνικές λεπτομέρειες πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών