filmandtheater MOUNTAIN - filmandtheater

MOUNTAIN

Ιαν 20, 2018 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 18/1/2018 στις κινηματογραφικές αίθουσες.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένα ταξίδι στις κορυφές του κόσμου, η κατάκτηση των πιο ψηλών κορυφών σε 15 χώρες, ένα θέαμα που κόβει την ανάσα στο θεατή.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς πόσοι άνθρωποι έχουν πεθάνει για να γίνει αυτή η ταινία, τόσο τα πλάνα σου κόβουν την ανάσα και σε φοβίζουν. Η ορχήστρα του Σίδνεϊ χαρίζει τη μουσική της στην ταινία «Mountain» και η μουσική με τη φωτογραφία μας ταξιδεύουν σε βουνοκορφές απότομες, αλλά όμορφες, σε όλο τον κόσμο.

Βλέπουμε το σάκο πλάτης να γεμίζει την οθόνη αυτού του ντοκιμαντέρ που ξεπερνά την κλασική μορφή και κερδίζει την ποιητική δομή. Η σκηνοθέτης Jennifer Peedom, γνωστή μας από το «Shepra» και ο μαέστρος Richard Tognetti συνεργάστηκαν άψογα για να μας δώσουν ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Από τα πρώτα πλάνα κιόλας, η ανάβαση στο βουνό, χωρίς πολλά βοηθήματα, σου κόβει την ανάσα. Στην προηγούμενη ταινία της Peedom είχαμε μία κριτική στη τουριστική βιομηχανία του Έβερεστ, εδώ θα βρούμε ένα αφιέρωμα στην περιπέτεια της Δύσης που θέλει να ρισκάρεις τη ζωή σου για να κατακτήσεις τις ψηλότερες κορφές.

Περισσότερες από 2.000 ώρες γυρισμάτων, τραβηγμένο σε 15 χώρες, 74 λεπτά κρατά την αδρεναλίνη στα ύψη, κάνει ένα σαφάρι στο θαυμαστό, ένα ιλιγγιώδες ταξίδι στην κορυφή του κόσμου. Ο Renan Ozturk, ο οποίος συνεργάστηκε με τη σκηνοθέτη στη «Sherpa», είναι πάλι πίσω από την κάμερα, ενώ δανείστηκαν πλάνα από την εταιρεία παραγωγής Sherpas Cinema. Θα δούμε διάφορους ανθρώπους που επισκέπτονται το βουνό για διάφορες, κυρίως αθλητικές, δραστηριότητες, χαρίζοντάς μας ένα πολύ όμορφο θέαμα.

Κάνοντας κάποια φλασμπάκ, η ταινία αναρωτιέται γιατί ο άνθρωπος κάνει τόσες προσπάθειες, ρισκάρει τόσο πολύ για να ανέβει σε αυτά τα ύψη. Η απάντηση είναι απλή: επειδή τα βουνά είναι εκεί και είναι μία πρόκληση για αυτόν. «Ποια είναι αυτή η παράξενη δύναμη που μας διατάζει να ανέβουμε πάνω στην κορυφή;», αναρωτιέται ο Robert Macfarlane. «Κάθε μέρα η ζωή μας θωρακίζεται όλο και περισσότερο από τον κίνδυνο. Ποτέ δε θα νιώσεις ζωντανός αν δε ζήσεις την πιθανότητα να πεθάνεις κάθε λεπτό», απαντάει ο ίδιος και συνεχίζει «Τα ύψη είναι ένας χώρος όπου ο χρόνος περιστρέφεται και δημιουργεί την αίσθηση ότι τα αισθήματα οξύνονται, μας οδηγούν στην παράνοια και στη θεία χάρη».

Οι κορυφές, σε αυτή την ταινία, φαίνονται ότι είναι ακαταμάχητες: το χιόνι μας θυμίζει οικεία πράγματα, ένα κομμάτι κέικ, την κρέμα, η περιήγηση στα βράχια είναι σα να κολυμπάς στο κενό, η χαρά να ανέβεις επάνω είναι σα να έχεις γευτεί το καλύτερο φαγητό, ο άνθρωπος νομίζει ότι είναι ένας από τους υπερήρωες που έχει δει στα κόμικ ή στον κινηματογράφο, ξεπερνά τον εαυτό του, βγαίνει από το σώμα του. «Θεέ μου πήγαινέ με σπίτι μου», φωνάζει ένας ορειβάτης. Η επιβλητική φωνή του Willem Dafoe μας καθηλώνει και λειτουργεί σαν το ασυνείδητό μας που μας θυμίζει παλιές ιστορίες.

Η κλασική μουσική δίνει στην ταινία επικές διαστάσεις, το πάθος μεταφράζεται σε εικόνες, το μεγαλείο και ο τρόμος αποδίδονται από την πολύ καλή μουσική που έχει γραφτεί και συμπληρώνει την κλασική. Τα 74 όμως λεπτά της ταινίας είναι πολλά για να διατηρηθεί αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή βλέποντας παρόμοια πράγματα συνέχεια. Οι εναλλαγές είναι σπάνιες, η αδρεναλίνη είναι στα ύψη και μένει εκεί, η ταινία δε δίνει σκηνές ηρεμίας για να υπάρχει αυτή η αλλαγή και να μπορεί ο θεατής να βιώσει καλύτερα αυτά τα αισθήματα.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Τα εκστατικά της πλάνα, μερικά εκ των οποίων κόβουν την ανάσα, συνοδεύονται από την υποβλητική αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε κι ένα ατμοσφαιρικό σάουντρακ κλασικής μουσικής εκτελεσμένο από την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου. Κάτι παραπάνω από ένα ντοκιμαντέρ του «National Geographic», αν και η βασική κινηματογραφική ιδέα εξαντλείται γρήγορα, καταλήγοντας στο «ωραίες εικόνες με υπέροχη μουσική»… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Το οξύμωρο του ντοκιμαντέρ Mountain, με υπόκρουση κλασικής μουσικής και ποιητικού ύφους, και τη μάλλον ανιαρή αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόου είναι πως έξω από την αίθουσα δεν λειτουργεί το θέαμα, και μέσα σε αυτήν δεν συντηρείται το δραματικό ενδιαφέρον… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Δημήτρης Δημητρακόπουλος (flix.gr)

«Τα βουνά της φύσης είναι πιο θανάσιμα στην πραγματικότητα από τα βουνά της φαντασίας μας» υποστηρίζει κάποια στιγμή ο αφηγητής και, ατυχώς, αυτό θα μπορούσε να πει κανείς και για το ίδιο το «Mountain», μια ταινία που αδυνατεί να αντιμετωπίσει επιτυχώς τα υψηλά επίπεδα που θέτει η ίδια για τον εαυτό της. Από την άλλη πλευρά βέβαια, ίσως αυτή να ήταν και η μοναδική λογική έκβαση στην προσπάθεια μιας ταινίας να εξερευνήσει με ορθολογιστικό τρόπο την αρχέγονη δύναμη της φύσης… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Ιωάννα Παπαγεωργίου (freecinema.gr)

Ντύνοντας τις εικόνες της με τον αποκαλυπτικό, ορχηστρικό παλμό των μουσικών του Τονέτι, τον ποιητικό λόγο του Μακφάρλεν και την υποβλητική αφήγηση του Νταφόου, δεν τις λογοκρίνει. Ούτε τις χωρά σε συγκεκριμένα όρια. Δεν τις φορτώνει με προφανείς κοινωνικοπολιτικές ανησυχίες ή ηθικοπλαστικά διδάγματα. Σου τις καταθέτει ανοιχτές και ελεύθερες. Να συμπληρώσεις τα κενά. Να στοχαστείς τη συχνά παράλογη σχέση του ανθρώπου όχι μόνο με τα βουνά, αλλά και ολόκληρη τη φύση. Να αφεθείς στην άγρια ομορφιά. Μόνος. Με κομμένη την ανάσα. Σαν να ήσουν εκεί. Ψηλά… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Αντώνης Γκούμας (cinepivates.gr)

Με έντονη και συνεχή παρουσία, κυρίως κλασικής μουσικής, ιδιαίτερα στο πρώτο μέρος, η μουσική υπερκαλύπτει όλους τους ήχους του βουνού. Σε σημεία μάλιστα, μοιάζει να κοντράρεται με τον αφηγητή και τα ίδια τα βουνά, προσπαθώντας να «κλέψει την παράσταση» το ενδιαφέρον μας, αντί να προσπαθήσει να συνοδεύσει ομαλά το έργο. Είναι σαν να απαιτεί από τον θεατή να παρακολουθεί ταυτόχρονα δυο εντελώς διαφορετικά πράγματα, τα μάτια την εικόνα και με τα αυτιά τη μουσική και άλλοτε να υπερισχύει το ένα, άλλοτε το άλλο. Ανεξαρτήτως αν σε κάποιον αρέσει ή όχι η κλασική μουσική, είναι σίγουρα ταιριαστή με την περηφάνια και την αιωνιότητα του θέματος, όμως όταν επισκεπτόμαστε ένα μέρος, για παράδειγμα το Θιβέτ ή τη Σκωτία, μια πιο ethnic προσέγγιση μπορεί να βοηθούσε περισσότερο κι όπου το επιχειρεί, με φλογέρες και κρουστά ή γκάιντα, η διαφορά είναι αισθητή… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Ως εδώ, περίφημα –δηλαδή, τι περίφημα, μας έχει πέσει το σαγόνι. Είναι και η μουσική επένδυση, με την Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου να ερμηνεύει πρωτότυπες συνθέσεις, ή γνωστά έργα του Βιβάλντι, του Μπετόβεν, και του Γκριγκ, που σε ταξιδεύει κανονικά. Το σχετικά κακό της υπόθεσης είναι το σπικάζ, που συνοδεύει τα πλάνα με την φωνή του Ουίλεμ Νταφόε. Διότι αναδίδει, φοβάμαι, έναν ρηχό διδακτισμό –με κάτι ξώφαλτσα σχόλια για τον ορειβατικό συνωστισμό στο Έβερεστ, ή ξεκάρφωτα (υπέροχα, όμως) πλάνα με νεπαλέζους μοναχούς, ή ακόμη με ατυχήματα που συχνά «τιμωρούν» αυτούς τους ριψοκίνδυνους εραστές των βουνών… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

iefimerida.gr

Η Τζένιφερ Πίντομ, κινηματογραφώντας αριστοτεχνικά βουνοκορφές σε είκοσι μία χώρες σε όλο τον πλανήτη, αποτυπώνει τη μαγική δύναμη των βουνών και προσπαθεί να καταλάβει την επιρροή που μας ασκούν. Συνδυάζοντας τα υπέροχα πλάνα της με κλασική μουσική που εκτελεί η Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου και την αφήγηση του Γουίλεμ Νταφόε επιχειρεί να αποδείξει πως η τρέλα του ανθρώπου να κατακτήσει το βουνό συνδέεται με τη λήθη ή τον ναρκισσισμό του, ενώ αποθεώνει το θαύμα της φύσης που ήταν εκεί πολύ πριν από τον άνθρωπο και θα είναι για να τον δει να φεύγει, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει…

Διαβάστε όλη την κριτική εδώ

Αιμίλιος Χαρμπής (Καθημερινή)

Η Αυστραλιανή Ορχήστρα Δωματίου προσφέρει το υποβλητικό μουσικό σκορ, ενώ οι δημιουργοί της ταινίας κινηματογραφούν τις βουνοκορφές και τους ριψοκίνδυνους κατακτητές τους. Η σαγήνη που ασκούν τα βουνά στον σύγχρονο άνθρωπο αποτελεί βασικό στοιχείο του φιλμ, με τον Νταφόε να σημειώνει φιλοσοφικά πως «τα βουνά που σκαρφαλώνουμε είναι περισσότερο εκείνα του ίδιου του μυαλού μας»… Διαβάστε όλη την κριτική εδώ