LUCKY

Νοέ 25, 2017 Κινηματογράφος 0

του Γιάννη Φραγκούλη

Στις 23/11/2017 στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά την ανάγνωση αυτής της κριτικής μπορείτε να διαβάσετε τις κριτικές των άλλων κριτικών κινηματογράφου που παρατίθενται μετά από αυτό το κείμενο.

ΣΥΝΟΨΗ

Ένας ηλικιωμένος προσπαθεί να ανακαλύψει το νόημα της αγάπης, της επικοινωνίας και της φιλίας. Μέσα από αυτές τις αναζητήσεις του βλέπουμε την κοινωνία γύρω του, τον ίδιο μέσα σε αυτή, την ίδια την Αμερική όπου το παρελθόν συνυπάρχει με το παρόν, όχι αναγκαστικά σε μία εχθρική συμβίωση.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

Η προτελευταία ταινία του Harry Dean Stanton, αν λάβουμε υπόψη μας και αυτή που πρόκειται να ολοκληρωθεί το 2018 και στην οποία συμμετείχε, το «Lucky», είναι η επιτομή του έργου αυτού του πολύ σημαντικού ηθοποιού, ο οποίος στα 91 του χρόνια συνέχιζε να δουλεύει, να ζει από τη δουλειά του και να κάνει αυτό που του αρέσει, μόνο ο θάνατος σταμάτησε το δημιουργικό του έργο.

Σε αυτή την ταινία υποδύεται έναν εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Λάκι είναι ένας γέρος άνθρωπος που δεν το βάζει κάτω. Βλέπουμε ότι δυσκολεύεται σε κάποια πράγματα, εξυπηρετείται μόνος του, βγαίνει από το σπίτι του για να βρει αυτό που είναι πιο σημαντικό για αυτόν, πριν να πεθάνει. Αυτή, λοιπόν, η αναζήτησή του είναι η τελευταία αποστολή του. Με αυτή την έννοια είναι πολύ σημαντική για τον ίδιο, αλλά, με δεδομένο ότι είναι ένας άνθρωπος που αναζητεί την επικοινωνία, αυτή η έρευνα είναι σημαντική για την κοινωνία, τον κοινωνικό του περίγυρο, ο οποίος είναι το αναφερόμενο της αμερικάνικης κοινωνίας.

Ο Λάκι βγαίνει από το σπίτι του για να καταφέρει να απαντήσει σε κάποια ερωτήματα που, από ότι φαίνεται, το βασάνιζαν σε όλη τη ζωή του, θέλει να βρει τις απαντήσεις και να καθαρίσει την ψυχή του. Τα θέματα που τον απασχολούν έχουν να κάνουν με την αγάπη, τη φιλία και την επικοινωνία. Αν το κοιτάξουμε λίγο καλύτερα, θα ανακαλύψουμε ότι αυτά τα ζητήματα είναι ο πυρήνας μιας κοινωνίας που ζει εύρυθμα, έχει συνοχή και παρέχει ασφάλεια στα μέλη της. Ακόμη δίνει την απόλαυση για να ζήσει κάποιος, να ευχαριστηθεί τη ζωή του και να μπορεί να δώσει στον άλλο αυτά που δύναται να του προσφέρει.

Με άλλα λόγια, αυτή η ταινία δε μιλά για τίποτε άλλο παρά για την οντολογία αυτής της κοινωνίας, για την ταυτότητά της, για τη συνοχή της, για τα μέλη που την απαρτίζουν. Σε όλη την ταινία βλέπουμε αυτό το μικρό γεωγραφικό μέρος και χαρτογραφούμε τις συμπεριφορές, τις απόψεις, την ιδεολογία που είναι η ραχοκοκαλιά αυτού του κοινωνικού περίγυρου. Παρατηρούμε ότι αυτός είναι κλειστός, σχεδόν απομονωμένος από τον υπόλοιπο κόσμο. Άρα θα μπορούσε να ήταν ένας ζωντανός οργανισμός που το βλέπουμε από ένα μικροσκόπιο και εξετάζουμε τη ζωή του in vivo. Κατά συνέπεια, είναι ένα αντικείμενο μελέτης και αναφέρεται στο σύνολο της κοινωνίας της Αμερικής, στη σύγχρονή μας εποχή.

Το σενάριο προσπαθεί με έμμεσο τρόπο να μας μιλήσει για την Αμερική με δύο διαφορετικούς άξονες: έτσι όπως είναι και έτσι όπως θα θέλαμε να είναι. Η πρώτη άποψη εκφράζεται από τα νεότερα μέλη της και η δεύτερη από τα μεγαλύτερα σε ηλικία. Στη μέση βρίσκεται ο Λάκι, ο οποίος θα μπορούσε να ήταν ο βράχος που βρίσκεται εκεί για να κολλήσουν πάνω του όσοι ζωντανοί οργανισμοί θέλουν από αυτούς που ζουν μέσα στη θάλασσα. Μέσω του Λάκι μπορούμε να μελετήσουμε τις συμπεριφορές των άλλων. Αυτός είναι η γέφυρα που ενώνει το παλιό, στο οποίο ανήκει, και το νέο, στο οποίο θα ήθελε να ζήσει. Σε αυτή τη γέφυρα μπαίνουν οι απόψεις και οι συμπεριφορές, κανονίζεται η κοινωνική ζωή.

Ο σκηνοθέτης κινηματογραφεί με τρόπο αντικειμενικό. Η κάμερα τραβά λες και είναι κάποιος εξωτερικός παρατηρητής. Δεν μπαίνει μέσα στον κοινωνικό περίγυρο, απλά καταγράφει τις συμπεριφορές. Ακόμα και όταν ο Λάκι είναι μόνος του, τα πλάνα είναι γενικά, πολύ λίγες φορές βλέπουμε κοντινά πλάνα που θα μας έκαναν να ταυτιστούμε με το Λάκι. Με την ίδια λογική, δεν μπορούμε να ταυτιστούμε και με αυτή την κοινωνία. Η μπρεχτική ταύτιση, και η συνεπαγόμενη εμπλοκή μας σε αυτή, είναι αδύνατη, κατά συνέπεια βλέπουμε τα δρώμενα αποστασιοποιημένα και κατόπιν προσπαθούμε να τα εντάξουμε τόσο στο δικό μας προσωπικό χώρο όσο και στον κοινωνικό, στον οποίο ανήκουμε.

Καταλήγουμε, λοιπόν, ότι, με αυτή τη λογική, η ταινία δε μας μιλά ούτε για την τοπική κοινωνία όπου ζει ο Λάκι, ούτε για την Αμερική, αλλά γενικά για την ανθρώπινη κοινωνία. Το φιλμικό κείμενο ανοίγεται στο παγκόσμιο και εκεί έρχεται η εμπλοκή του θεατή. Ο ουμανισμός της ταινίας μόνο με αυτό τον τρόπο μπορεί να εξεταστεί. Το μοντάζ είναι αργό, σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, επειδή πρέπει να ηθογραφήσει, να καταγράψει τις συμπεριφορές και τις γραμμές που συνδέουν τη μία συμπεριφορά με την άλλη. Οι ηθοποιοί παίζουν, θα μπορούσαμε να πούμε, τους εαυτούς τους, αυτή την εντύπωση μας δίνει ο απόλυτα φυσικό τρόπος της υποκριτικής, η παντελής απουσία των υπερβολών και των στοιχείων που προβάλλονται έκδηλα. Η σκηνοθεσία και το μοντάζ μας φέρνουν σε ένα ντοκιμαντερίστικο τρόπο κινηματογράφησης, χωρίς να είναι αυτή η περίπτωση.

Οι δημιουργοί της ταινίας θέλουν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους για να βρούμε εμείς αυτά τα στοιχεία που κανονίζουν τη ζωή σε αυτή την κοινωνία, να ανακαλύψουμε τις μεταξύ τους συνδέσεις. Μετά από αυτό, με ασυνείδητο τρόπο, θα δούμε τη δική μας θέση στην κοινωνία που ζούμε, το ίδιο αυτό κοινωνικό σύνολο και, τελικά, να ανακαλύψουμε αυτά τα θέματα που μας προβληματίζουν και να τα λύσουμε. Αυτό όμως μπορεί να γίνει μόνο στη μεταθέαση, δηλαδή μετά από το τέλος της προβολής της ταινίας, με μία διαδρομή από το ασυνείδητο στο συνειδητό, άρα βιωματικά για τον κάθε θεατή, ο οποίος γίνεται πλέον συνδημιουργός ενός μετακειμένου, με αφορμή το φιλμικό κείμενο της ταινίας.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Ο Τζον Κάρολ Λιντς τον βοηθάει με μια ζεν στωικότητα, έναν αμερικανικής νοοτροπίας αφοπλιστικό ορθολογισμό, ευρηματικό χιούμορ και μια αποτελεσματική κινηματογραφική απλότητα. Αυτήν που μπορεί να λέει τις σπουδαιότερες υπαρξιακές αλήθειες με τρεις φράσεις, ένα χαμόγελο και μουσική υπόκρουση το «I see a darkness» του Τζόνι Κας… Περισσότερα

Κριτική και συνέντευξη Έλενα Χριστοπούλου (Πρώτο Θέμα)

Εδώ, όπως και στο μεγαλύτερο μέρος του έργου του, ο Στάντον κρατά τους τόνους χαμηλούς. Η περφόρμανς του ανέκαθεν απλή και ταυτόχρονα βαθιά, έχει κερδίσει επαίνους από συναδέλφους και κοινό. Γι’ αυτό και έχει συνεργαστεί με ονόματα όπως ο Σαμ Πέκινπα, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, ο Ρίντλεϊ Σκοτ… Περισσότερα

Κριτική Κατερίνα Ανδεάκου (freecinema.gr)

Είναι, ωστόσο, υπέροχα συγκινητική, ακόμα και χωρίς τη γνώση περί κύκνειου άσματος του πρωταγωνιστή της, μέσα από την ειλικρινή ανθρωπιά και τα βαθιά συναισθήματα που προσφέρει, με τις μικρές, καθημερινές της φιλοσοφίες για τη ζωή και τη φυσική πορεία του ανθρώπου. Η ταινία αποτελεί τον εορτασμό μιας πραγματικά «τυχερής» ζωής και αν ο θάνατος παραμονεύει κάπως πιο κοντά από ό,τι θα επιθυμούσαμε, τότε απλώς τον αγνοούμε και συνεχίζουμε το περπάτημα αψηφώντας τον. Ίσως παρέα με μια υπεραιωνόβια χελώνα… Περισσότερα

Κριτική iefimerida.gr

Καταγράφοντας την απλότητα μιας επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας, ο Λιντς αποκαλύπτει το μεγαλείο της ζωής και το αναπόφευκτου του θανάτου, ενώ μέσα από τους διαλόγους των προσώπων του που χαρακτηρίζονται από μια φιλοσοφική διάθεση, διανθισμένη με δόσεις μαύρου χιούμορ, απαντάει με έμμεσο τρόπο στο μέγα ερώτημα « ποιο είναι τελικά το νόημα της ζωής»… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βήμα)

Ο Lucky είναι κινηματογραφικός ήρωας, αλλά συγχρόνως είναι ο ίδιος ο Χάρι Ντιν Στάντον και πραγματικά νιώθεις υπέροχα να παρακολουθείς αυτόν τον γέροντα να κάνει τα πάντα ή να μην κάνει απολύτως τίποτε. Ακόμα και γι’ αυτό του αξίζει το Οσκαρ για το οποίο ποτέ δεν προτάθηκε και πολύ πιθανόν να τον προτείνουν τώρα μετά θάνατον… Περισσότερα

Κριτική Χριστίνα Καλογεροπούλου (moveitmag.gr)

Ο τρόπος με τον οποίο ο Lynch σκηνοθετεί και τους υπόλοιπους ήρωες, να βρίσκονται κάπου στο φόντο και να ασχολούνται με τις δουλειές τους, με αξιοζήλευτη ζωντάνια, και να έρχονται στο προσκήνιο όταν τυχαίνει να χρειάζεται, μας κάνει να νιώθουμε πως θέλουμε να περάσουμε πιο πολύ χρόνο μαζί τους, και να ανακαλύψουμε τις ιστορίες τους. Από τις λίγες φορές, που η ζωή συναντά την κινηματογραφική μυθοπλασία και χορεύουν μαζί έναν απαράμιλλα αρμονικό ντουέτο… Περισσότερα

Κριτική Αγγελική Στελλάκη (cinepivates.gr)

Στην ταινία του Κάρολ Λιντς ο χρόνος κυλά αργά αν και κανείς δεν ξέρει εάν αυτό είναι προς όφελος του Λάκι. Του δίνει την ευκαιρία, πάντως, να ανταλλάξει ιστορίες με γνωστούς και αγνώστους, να τραγουδίσει, να χαρεί τη ζωή. Δεν μπορείς παρά να αισθανθείς μια υπέροχη ζεστασιά για τους απροσάρμοστους αυτούς, υπέροχους χαρακτήρες που είτε μιλάνε για τον πόλεμο, είτε για τις… περιπέτειες μιας χελώνας -σε μία υπέροχη σκηνή με τον Ντέιβιντ Λιντς… Περισσότερα

Συνέντευξη Τζον Κάρολ Λιντς Άκης Καπράνος (Τα Νέα)

Υπάρχουν κάποιες ηθικές γραμμές που κανείς σκηνοθέτης δεν πρέπει να διασχίζει. Και ήταν εντυπωσιακό πόσο γρήγορα τις παραβίασα (γέλια). Σκεφτόμουν, ας πούμε, πως ένας σκηνοθέτης δεν πρέπει να λέει ποτέ ψέματα στον ηθοποιό του για να αποσπάσει ένα βλέμμα, μια ερμηνεία. Ε, το ξεπέρασα γρήγορα. Ο σκηνοθέτης είναι ταυτόχρονα και ο διαχειριστής ενός πολεμικού τοπίου. Η ταινία μας ήταν μικρή και φτηνή. Μαθαίνεις λοιπόν γρήγορα πως σινεμά δεν είναι μόνο ο σωστός φωτισμός και το σωστό κάδρο… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Το «Lucky» είναι ένας ύμνος στην απόλυτη ελευθερία, τη δίψα για ζωή και τη γλυκιά ομορφιά των ανθρώπινων σχέσεων. Με χαμηλόφωνη αφήγηση και λιτό –αλλά ουσιώδη– ανθρωπισμό αυτό το φιλμ θα οδηγήσει τον κάθε τυχερό (συγχωρήστε μας το λογοπαίγνιο) θεατή στην ευφορία για την εμπειρία που θα ζήσει!.. Περισσότερα

Κριτική Τατιάνα Καποδίστρια (tospirto.net)

Κάθεσαι πίσω και απολαμβάνεις καλογραμμένους διαλόγους, ανθρωποκεντρική σκηνοθεσία, όμορφα τοπία, μεστούς χαρακτήρες –μα πάνω απ’ ο,τιδήποτε άλλο χαίρεσαι τον Στάντον, στην προτελευταία ταινία της τεράστιας καριέρας του (πέθανε στις 15 Σεπτμεβρίου), σε έναν ρόλο που γράφτηκε ειδικά για κείνον και φέρει έντονα βιογραφικά στοιχεία… Περισσότερα

Κριτική Λήδα Γαλανού (Εφημερίδα των Συντακτών)

Μπορεί το σενάριο να διακρίνεται από μια απλοϊκότητα, μπορεί οι συγκεντρωμένοι ήρωες να είναι άνισοι, αλλά η τρυφερότητα της ιδέας, η οικουμενικότητα της ανησυχίας για τη θνητότητα και κυρίως ο Στάντον σε μια συνεχόμενα καθηλωτική ερμηνεία δίνουν στην ταινία όλη τη μαγεία και το βάθος που διαφορετικά θα της έλειπαν. Το γεγονός ότι το φιλμ αποτελεί το «αντίο» του υπέροχου ηθοποιού είναι απλώς επιπρόσθετο δώρο. Το ίδιο και η πιο γενναία του συμβουλή: όταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, όταν φοβάσαι, απλώς χαμογελάς. Ή προσπαθείς… Περισσότερα

Κριτική Άγγελος Πολύδωρος (aggelospolidoros.blogspot.gr)

Μια συγκλονιστική ταινία, είναι αυτό το κύκνειο άσμα του Χάρι Ντιν Στάντον και μια υπέροχη ιστορία που συν τοις άλλοις επαληθεύει και την την ελληνική παροιμία «το μεν πνεύμα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής»… Περισσότερα

Κριτική Τάσος Μελεμενίδης (Lifo)

Κριτική Πόλυ Λυκούργου (flix.gr)

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (kersanidis.wordpress.com)

LUCKY

Σκηνοθεσία: John Carroll Lynch

Σενάριο: Logan Sparks, Drago Sumonja

Φωτογραφία: Tim Suhrstedt

Μοντάζ: Robert Gajic

Μουσική: Elvis Kuehn

Παραγωγοί: Ira Steven Behr, Danielle Renfrew Behrens, Greg Gilreath, Adam Hendricks, Richard Kahan, John H. Lang, Logan Sparks, Drago Sumonja

Παίζουν: Harry Dean Stanton (Λάκι), David Lynch (Χόβαρντ), Ron Livingston (Λόρενς), Ed Begley Jr. (Κνίντλερ), Tom Skerritt (Φρεντ), Beth Grant (Ελέιν), James Darren (Πόλι), Barry Shabaka Henley (Τζο), Yvonne Huff (Λορέτα), Hugo Armstrong (Βίνσεντ)

Χώρα παραγωγής: ΗΠΑ

Έτος παραγωγής: 2017

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 98΄

Είδος: δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 23/11/2017

Εταιρεία διανομής: Filmtrade.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Για να βρείτε που παίζεται η ταινία πηγαίνετε εδώ.

• Κριτικές ταινιών