A QUIET PASSION

Ιούν 01, 2017 Κινηματογράφος 0

Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΜΙΛΙ

Από 1/6/2017 στις αίθουσες

Η ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον είναι ένα δυνατό θέμα εργοβιογραφίας. Ασυμβίβαστη, αρνήτρια των κοινωνικών συμβάσεων, είχε γυρίσει την πλάτη της στον κόσμο που την περιέβαλλε και για αυτό είχε αποκτήσει πολλούς εχθρούς που δε δέχονταν την απόρριψη. Ο Terence Davies αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει το αφήγημα της ζωής της, με τον τρόπο το δικό του, του ποιητικού ρεαλισμού, να αναδείξει τον ασυμβίβαστο ρομαντισμό αυτής της γυναίκας.

Ο Terence Davies είναι ένας σκηνοθέτης που ερευνά το παρελθόν. Η τελευταία του ταινία «A quiet passion» πηγαίνει πιο πολύ στο παρελθόν απ’ότι οι προηγούμενες ταινίες του. Επιστρέφει στην Αμερική, ένα μέρος που το έχει επισκεφτεί κινηματογραφικά τρεις φορές. Στην ταινία «Ήρεμο πάθος», μελετά τη ζωή και το έργο της ποιήτριας Έμιλι Ντίκινσον, της οποίας ένα μεγάλο μέρος των έργων της δεν είχε δημοσιευθεί κατά τη διάρκεια της ζωής της. Η ταινία ξεκινά με την Έμιλι νεαρή, με το δικό της στιλ στο κέντρο μιας σχολικής αίθουσας, όπου οι μαθητές προσπαθούν να αποφύγουν τις ερωτήσεις του δασκάλου, ο οποίος ρωτά με ποιο τρόπο επιθυμούμε «να προσεγγίσουμε το Θεό και να σωθούμε». Μέσα στην αίθουσα η νεαρή Έμιλι λέει στο δάσκαλό της ότι δεν έχει ακόμα ανησυχήσει για αυτό για να το ρωτήσει κατόπιν τούτου, «Πως θα μπορούσα να μετανοήσω;».

Μαθαίνουμε έστω και λίγο για τη ζωή της Έμιλι Ντίκινσον, πως αυτή είχε μάθει να είναι αναιδής. Ο πατέρας της, ο Έντουαρντ, ήταν δικηγόρος με φιλελεύθερες απόψεις και είχε ασπαστεί τη σκεπτικιστική θρησκοληψία, όχι ακριβώς με τον τρόπο της ευγενικής Amherst Society. Με άλλα λόγια, ήταν σχετικά συμβατικός στον τρόπο που έβλεπε της γυναίκες και τη θέση τους, συγχρόνως ήταν επιεικής με τα παιδιά του. Στο δείπνο, η έφηβη πλέον Έμιλι παραπονείται ότι ένα πιάτο είναι βρώμικο. Σηκώνεται, παίρνει το πιάτο και το πετά στο δάπεδο. Λέει στον πατέρα της ότι δεν είναι βρώμικο πλέον. Τώρα φαίνεται να διασκεδάζει.

Η Έμιλι περνά πολλές ώρες με τη νεαρή αδελφή της Βίνι και την καλύτερή της φίλη Βράιλινγκ Μπάφαμ. Κάνουν βόλτες στον κήπο, πηγαίνουν για τσάι και για ψώνια. Η Έμιλι έχει δημοσιεύσει ένα ή δύο ποιήματα στον τοπικό τύπο που το διευθύνει ένας από τους φίλους του πατέρα της. Επιτηρούν τους άλλους. Η Έμιλι είναι τόσο ειλικρινής, δεν έχει κανένα ενδιαφέρον, δεν κάνει τίποτε άλλο από το να είναι ο εαυτός της. Γράφει, συνέχεια και μυστικά.

Στην ταινία δε βλέπουμε τους Ντίκινσον ως εκκεντρικούς. Πράγματι, μπορούμε να πούμε ότι ο σκηνοθέτης σε πολλά σημεία ταυτίζεται με την Έμιλι. Η αφοσίωση στο πορτρέτο της, σχεδόν σε κάθε σεκάνς σε αυτή την ασυνήθιστη ταινία, επιβεβαιώνει την αφοσίωση του σκηνοθέτη σε αυτήν. Στην αρχή παρουσιάζει την πλοκή και τους χαρακτήρες ως ένα πίνακα, σαν κάτι όπως σε μία βωβή ταινία. Παίζουν σκληρά και σηκώνονται για να τραβήξουν πάνω τους την προσοχή. Στη συνέχεια της ταινίας, κάποια γεγονότα αναφέρονται για να προσδιορίσουν την Αμερική στην οποία αναφερόμαστε, τα διάφορα πρόσωπά της, ειδικά τον Εμφύλιο Πόλεμο, πως επηρέασαν αυτά τη ζωή των Ντίκινσον και ακούμε όλο και πιο πολύ τη φωνή της Έμιλι να πέφτει πάνω στις εικόνες. Η ταινία χάνει τη δομή της και γίνεται πιο ευέλικτη, αλλά παραμένει σε ένα εξαιρετικά υψηλό επίπεδο. Όσο ο ποιητικός λόγος μπαίνει μέσα στη ζωή των Ντίκινσον, στις προσωπικές τους εκφράσεις και στις ιδιοσυγκρασιακές μεταφορές που προσεγγίζουν το μοντερνισμό, τόσο το κινηματογραφικό στιλ του Davies μένει σε κάποιους κόμβους και αποκτά μία ανήσυχη ρευστότητα. Το αποτέλεσμα είναι αξιοπρόσεκτο.

Η ηθοποιία της Cynthia Nixon απογειώνει την ταινία. Οι ηθοποιοί είναι πολύ καλοί. Στη Nixon όμως μπορούμε να βρούμε μία ξεχωριστή ακρίβεια στο παίξιμό της, στις συμπεριφορές της Έμιλι, κάθε σκηνή έχει διαφορετική προσέγγιση, έτσι όλο αυτό το αποτέλεσμα είναι θεαματικό. Υπάρχουν στιγμές που η Έμιλι έχει χτυπηθεί από κάποια αρρώστια ή έχει προσβληθεί από κάποια τρέλα. Κάποιες στιγμές που βλέπουμε μία απροσδιόριστη συμπεριφορά ή μία θέληση για τελειότητα, το παίξιμο της Nixon κάνει το θεατή να δει τόσο αυτή τη συμπεριφορά όσο και την ανάγκη της Έμιλι να κάνει την υπέρβασή της. Στην ταινία υπάρχει μία προοδευτική ανύψωση των αφηγήσεων των ηθοποιών που ανυψώνει τις ισοδύναμες σκηνές, δείχνοντας το ποιητικό αίτιο, άρα η ζωή της Έμιλι έχει να κάνει τόσο με την οικογένειά της όσο και με τη σύγχρονή της Αμερική.

Δεν μπορούμε λοιπόν να κατατάξουμε αυτή την ταινία σε μία ρομαντική κομεντί, ο σκηνοθέτης πάει λίγο πιο μακριά, αν συγκρίνουμε με τις σκηνές αγωνίας σε άλλες ταινίες του. Θαυμάζει την ηρωίδα του για αυτό που είναι, δεν απαιτεί κάτι άλλο από αυτή. Προσκαλεί το θεατή να μπει στον τρόπο σκέψης της, μέσα στην τέχνη της, όχι μόνο για να τη δει πιο σοβαρά, κυρίως για να αντιδράσει, να επαναστατήσει , βλέποντας την τέχνη της που είναι μετρημένη, κυριαρχούμενη και πλούσια. Όπως η ταινία.

ΑΛΛΕΣ ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Κριτική Χρήστος Μήτσης (Αθηνόραμα)

Αργά και μεθοδικά, με πνευματώδη και άλλο τόσο ύπουλο τρόπο, ο Ντέιβις φανερώνει σταδιακά πως μια σειρά από κοινωνικούς, ταξικούς και οικογενειακούς συμβιβασμούς «ανεπαισθήτως την έκλεισαν από τον κόσμον έξω». Επικεντρωμένος στην ηρωίδα του, την οποία η Σίνθια Νίξον του «Sex and the City» ενσαρκώνει με υπόκωφη ένταση και ήρεμο πάθος, σκιαγραφεί το εκφραστικό πορτρέτο της γυναίκας της βικτοριανής εποχής, σχολιάζει τον άρρηκτο δεσμό έρωτα­ και θανάτου και αποτυπώνει με σπάνια κινηματογραφική κομψότητα το mal du siècle, τη μελαγχολία μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου… Περισσότερα

Κριτική Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος (Lifo)

Ο ήσυχος βίος της Ντίκινσον, που δεν εγκατέλειψε το πατρικό της, τίμησε με το παραπάνω μια οικογένεια που υπεραγάπησε, αποστασιοποιήθηκε από τα κοινωνικά και τα εγκόσμια, αμφισβήτησε την εθιμοτυπία της θρησκείας και τον φόβο του Θεού, κληρονομησε την πίστη του πατέρα της και τη γλυκύτητα της μητέρας της, αποτυπώνεται μέσα από σεναριακές σκηνές ανταλλαγής επιχειρημάτων και εξομολόγησης αγάπης, ενώ η σκηνοθεσία, κομψή και σοφή, δείχνει πως ο Ντέιβις έχει βρει τη γραμμή ανάμεσα στα συνεχή αφαιρετικά πανοραμίκ των πρώτων ταινιών του και στην ακαδημαϊκή αφηγηματικότητα, μαζί με τον εκ μέρους του εναγκαλισμό των Αμερικανίδων κλασικών συγγραφέων του 19ου αιώνα… Περισσότερα

Κριτική Πόλυ Λυκούργγου (flix.gr)

Η Ντίκινσον μεγαλώνει κουβαλώντας την παρατεταμένη ευαισθησία της για τον κόσμο, την ισότητα, την πνευματικότητα. Δε χαρίζεται σε ρατσιστές, ηλίθιους, σε γυναίκες που βρίσκουν μοναδική τους αποστολή το γάμο και το κέντημα. Ο σκοπός της δεν είναι μία φεμινιστική σταυροφορία. Απλώς θέλει δικαιοσύνη, ρομαντισμό, χαρά. Ετσι την μεγάλωσε ο πατέρας της, ένας δικηγόρος της Μασαχουσέτης, που αργότερα εκλέχθηκε μέλος του Αμερικάνικου Κογκρέσου. Σχεδόν μόνος του (η μητέρα ήταν καταθλιπτική και κλεισμένη στο δωμάτιό της). Ο Εντουαρντ Ντίκινσον διασκέδαζε με την άποψη των παιδιών του, ενίσχυε τη δίψα της κόρης του για συγγραφή («κανένας σύζυγος δεν θα μου επέτρεπε να εργάζομαι τα βράδια»)… Περισσότερα

Κριτική Αχιλλέας Βασιλείου (cinepivates.gr)

Η ταινία ξεκινάει με αργούς ρυθμούς όπως όλες οι ταινίες του σκηνοθέτη. Ύστερα ακολουθούν τα πλάνα εικαστικής τελειότητας για να συμπληρώσουν την δύναμη ενός σεναρίου που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και μας συστήνει την ποιήτρια Dickinson να προσπαθεί να πολεμήσει τις κοινωνικές συμβάσεις, να κερδίσει τον σεβασμό σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία αλλά και-μάταια-να γνωρίσει το αληθινό έρωτα… Περισσότερα

Κριτική Βαρβάρα Κοντονή (freecinema.gr)

ι ταινίες εποχής αποτελούν πάντοτε πρόκληση για εμάς που (ίσως και να υποχρεωνόμαστε ενίοτε να) γράφουμε γι’ αυτές, πολλώ δε μάλλον για τους θεατές που τις βλέπουν, αφού συνήθως η συνταγή είναι ακριβώς η ίδια: προσεγμένα σκηνικά, εντυπωσιακά κοστούμια, ένας συνολικός σχεδιασμός παραγωγής μελετημένος μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια (σερβίτσιου, που λέει ο λόγος…). Για εμένα, αυτή αποτελεί την οπτική βάση κάθε νέας κυκλοφορίας που πραγματεύεται κάτι από το παρελθόν και φέρει την «ταμπέλα» της ταινίας εποχής… Περισσότερα

Κριτική Στράτος Κερσανίδης (stokokkino.gr)

Πόσο κοντά πρέπει να είναι κάποιος σκηνοθέτης για να μπορέσει να αποδώσει, όχι τόσο τη ζωή, όσο εκείνο το εσωτερικό πάθος που οδηγεί έναν άνθρωπο να ακολουθήσει τους φλογισμένους δρόμους της Ποίησης; Φαίνεται πως ο Τέρενς Ντέιβις λατρεύσει το έργο της Ντίκινσον, έχει κατανοήσει πλήρως τους ρυθμούς και τους αναστεναγμούς των στίχων της και τις δονήσεις οι οποίες έρχονται μέσα από τους συνδυασμούς των λέξεων. Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε τούτο το σπαρακτικό φιλμ, το οποίο αν και στο επίκεντρό του έχει κυρίως τη ζωή της Έμιλι Ντίκινσον και όχι την ποίησή αυτή καθαυτή, εν τούτοις, ο Τέρενς Ντέιβις κατορθώνει να εξορύξει από τα βάθη της καθημερινότητας, την καρδιά της ποιητικής δημιουργίας… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Πατλάκας (cinefreaks.gr)

Το A Queit Passion, είναι μία κλασσική ταινία εποχής και ταυτόχρονα ένα κλασσικό biopic μιας λογοτέχνη, σαν τα πολλά που έχουμε δει. Η μόνη διαφορά είναι ο χαρακτήρας της πρωταγωνίστριας που προσφέρει νέες ιδέες και φιλοσοφία μπροστά από την εποχή της. Κατά την διάρκεια της ταινίας και σε ταιριαστά σημεία ακούμε εμβόλιμα την φωνή της Nixon να απαγγέλλει κάποια από τα ποιήματα της Dickinson, με τρόπο συνήθως ταιριαστό στην ροή της ταινίας, κάτι που είναι στην ουσία το μόνο σημείο πέρα από κάποια ελάχιστα στιγμιότυπα που μας δίνουν να καταλάβουμε ότι η πρωταγωνίστρια είναι ποιήτρια… Περισσότερα

Κριτική Γιάννης Ζουμπουλάκης (Το Βημα)

Ο Ντέιβις προσπαθεί να εισχωρήσει βαθιά στο μυαλό της συγγραφέως, να δώσει τη δική του ερμηνεία για το μυστηριώδες αυτό πρόσωπο, έτσι όπως περίπου είχε κάνει ο Στίβεν Ντάλντρεϊ στις «Ωρες» όπου κεντρικό πρόσωπο ήταν η Βιρτζίνια Γουλφ. Γεμάτη από πανέμορφα πλάνα-πίνακες που σε κάνουν να αισθάνεσαι όμορφα παρακολουθώντας την ταινία, ο σκηνοθέτης πλάθει το πορτρέτο μιας παθιασμένης φεμινίστριας… Περισσότερα

Κριτική Κωνσταντίνος Καϊμάκης (Athens Voice)

Συναισθηματικός πλούτος, ατόφια εικαστική γοητεία, πνευματική ευφυΐα. Ολόκληρη η δυναμική του έργου αλλά κυρίως το σπάνιο χάρισμα της ποιήτριας Ντίκινσον «μιλάει» μέσα από την τεχνική δεξιοτεχνία του μάστορα Ντέιβις («Ένα τραγούδι για το ηλιοβασίλεμα») που κατασκευάζει μια μελαγχολική ελεγεία για τη «Λευκή Λαίδη», η οποία είδε το χάρισμά της να μετατρέπεται σε κατάρα, καταδικάζοντάς την στην απομόνωση… Περισσότερα

ΗΡΕΜΟ ΠΑΘΟΣ

(A QUIET PASSION)

Σκηνοθεσία: Terence Davies

Σενάριο: Terence Davies

Φωτογραφία: Florian Hoffmeister

Μοντάζ: Pia Di Ciaula

Παραγωγοί: Roy Boulter, Peter De Maegd, Tom Hameeuw, Sol Papadopoulos

Παίζουν: Cynthia Nixon (Έμιλι), Jennifer Ehle (Βίνι Ντίκινσον), Duncan Duff (Όστιν Ντίκινσον), Keith Carradine (Έντουαρντ Ντίκινσον, πατέρας), Jodhi May (Σούζαν Γκίλμπερτ), Joanna Bacon (Έμιλι Νορκρός, μητέρα), Catherine Bailey (Βράιλινγκ Μπάφαμ), Emma Bell (νεαρή Έμιλι), Benjamin Wainwright (νεαρός Όστιν Ντίκινσον), Annette Badland (θεία Ελίζαμπεθ), Rose Williams (νεαρή Βίνι Ντίκινσον)

Χώρα παραγωγής: Αγγλία, Βέλγιο

Έτος παραγωγής: 2016

Γλώσσα: αγγλικά

Διάρκεια: 125΄

Είδος: βιογραφία, δράμα

Ημερομηνία εξόδου: 1/6/2017

Εταιρεία διανομής: Neo Films.

Περισσότερες πληροφορίες για τους συντελεστές και τα τεχνικά χαρακτηριστικά: διαβάστε εδώ.

Γιάννης Φραγκούλης

• Κριτικές ταινιών