ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2013-ΤΑΙΝΙΑ ΕΝΑΡΞΗΣ

Νοέ 02, 2013 Κινηματογράφος 0

ΜΟΝΟ Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΠΙΖΕΙ

Ο έρωτας πόσο σημασία έχει για τη ζωή μας; Κατά πόσο είναι ζωογόνος; Την απάντηση σε αυτά τα ερωτήματα επιχειρεί να μας δώσει η τελευταία ταινία του Jim Jarmusch, “Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί” (“Only lovers left alive”), 2013. Παρουσιάστηκε στο 54ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Πριν την προβολή ο σκηνοθέτης, ο οποίος για πρώτη φορά έρχεται στην Ελλάδα, ευχαρίστησε το διευθυντή του Φεστιβάλ και το Χρήστο Κωνσταντακόπουλο για τη βοήθειά τους στην προβολή της ταινίας, τον πρώτο, και για την εκτέλεση της παραγωγής, το δεύτερο. Ο πολύ σημαντικός Αμερικάνος σκηνοθέτης δεν είναι πολύ καλός στις ομιλίες, αλλά είναι πολύ καταπληκτικός στο να φτιάχνει ταινίες. Από το “Stranger than Paradise” (1984) και το “Down by law” (1986), με τις μικρές μήκους “Καφέδες και τσιγάρα” που ενώθηκαν στο “Coffee and cigarettes” (2003) μέχρι αυτή την ταινία αναγνωρίζουμε κατ’αρχήν τη φρεσκάδα, τη νεανική ματιά και τη διαρκή αναζήτηση στον κινηματογραφικό του λόγο.

Και ιδού η έκπληξη: στην τελευταία του ταινία έχουμε να κάνουμε με ένα ζευγάρι βρικολάκων που ζουν όμως μακριά ο ένας από τον άλλον. Η γυναίκα στο Λονδίνο και ο άντρας στο Ντιτρόιτ. Προτιμούν να πίνουν αίμα από κάποιο νοσοκομείο παρά να κυνηγούν τα θύματά τους. Ο άντρας είναι μουσικός, προτιμά όμως να ζει στην αφάνεια, να μη δίνει συναυλίες. Η μουσική του είναι μελαγχολική, αλλά πολύ όμορφη. Η γυναίκα είναι απλά γνώστης της τέχνης και της φιλοσοφίας.

Ο άντρας την καλεί να έρθει κοντά του γιατί την έχει ανάγκη. Αποφασίζει να πάει στο Ντιτρόιτ και να ζήσει μαζί του. Είναι μαζί κάμποσους αιώνες και έχουν παντρευτεί τρεις φορές. Κάνουν παθιασμένο έρωτα και πίνουν αίμα που αγοράζουν από το νοσοκομείο. Έρχεται η μικρή αδελφή της γυναίκας του, η οποία τα κάνει όλα άνω κάτω. Θα αναγκαστούν να επιστρέψουν στο Λονδίνο, όπου ο φίλος της γυναίκας θα πεθάνει, είναι αυτός που την προμηθεύει αίμα. Η μόνη τους ελπίδα είναι να ψάξουν να βρουν τα θύματά τους, αν θέλουν να επιβιώσουν.

Όπως είναι αυτονόητο όλη η ταινία βασίζεται στην ιστορία των βρικολάκων, στη μουσική και στη ζωγραφική. Την ιστορία των βρικολάκων την αποδομεί. Το χιούμορ έχει μπει για τα καλά μέσα και ο τρόμος λείπει. Οι βρικόλακες δεν είναι πλέον παρά άνθρωποι σαν εμάς. Ή μάλλον οι άνθρωποι, επειδή έχουν μια σύντομη ζωή, δεν είναι παρά τα ζόμπι. Οι βρικόλακες ζουν για αρκετούς αιώνες και για αυτό ξέρουν πολλά πράγματα και έχουν τον τρόπο να τα καταφέρνουν, όπως και να εξελίξουν την τέχνη και την παγκόσμια σκέψη.

Ο Jarmusch βάζει μέσα τη ζωγραφική, σχεδόν σε κάθε πλάνο του, ειδικά από την αρχή που η κάμερα κινείται εκπληκτικά στο χώρο και μετά στο χρόνο. Η μουσική δίνει ρυθμό στη στατικότητα των πλάνων, έτσι ώστε ο θεατής να έχει πάντα το ενδιαφέρον του στην οθόνη. Όλο το έργο του σκηνοθέτη, από την πρώτη του ταινία, πατάει γερά στη ροκ μουσική. Και εδώ δεν φεύγει από αυτή τη γραμμή, την τηρεί με προσοχή.

Έχει πολύ ενδιαφέρον η έννοια των εραστών και των βρικολάκων, το πόσο η αγάπη μπορεί να ενώσει δύο ανθρώπους και να τους κάνει δυνατούς για να μπορέσουν να επιζήσουν. Τελικά καταλαβαίνουμε ότι οι βρικόλακες ζουν τη δική τους ζωή, στο περιθώριο της δικής μας, αλλά, σε γενικές γραμμές δε διαφέρει πολύ από αυτή που ζούμε εμείς. Μετά από το “Δράκουλα”, του Κόπολα, έχουμε ακόμα ένα έργο που βάζει μέσα τον έρωτα σε ένα προσκήνιο τρομαχτικό, αποδομώντας όλη την ιστορία και δίνοντας μια άλλη έννοια τόσο της αγάπης όσο και της δύναμης που βγαίνει από αυτήν.

Πολύ καλογυρισμένα πλάνα, εξαιρετικές ερμηνείες, άψογη σκηνοθετική ματιά, μοντάζ που σε αιχμαλωτίζει, μουσική που σε γαληνεύει τρομακτικά, κάπως έτσι θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε και να σας την προτείνουμε. Ο Tom Hiddleston , στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Tilda Swinton το συντροφεύει, για να βρούμε επίσης τους: Mia Wasikowska John Hurt, Anton Yelchin και Jeffrey Wright. Τη μουσική υπογράφει ο Jozef van Wissem, τη φωτογραφία ο Yorick Le Saux, το μοντάζ ο Alfonso Goncalves και την καλλιτεχνική διεύθυνση οι Anja Fromm και Anu Schwartz, η παραγωγή είναι Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Κύπρου και Αμερικής.

Γιάννης Φραγκούλης