ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΡΟΥΜΠΝΑΓΙΑ
(THE HOUSE ON TRUBNAYA SQUARE)
του Γιάννη Φραγκούλη
ΣΥΝΟΨΗ
Ένα κορίτσι έρχεται από την επαρχία, με τα ελάχιστα εφόδια και μία πάπια. Όταν ένα ζευγάρι την κυνηγά επειδή δεν έχει πληρώσει αυτά που όφειλε, τότε θα ξεκινήσει μία μικρή επανάσταση.
Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αν δε λάβουμε υπόψη μας την πολλή σημαντική αξία της ρώσικης λογοτεχνίας και κινηματογραφίας, οι ταινίες που έρχονται από τη δεκαετία του 1910, οι βωβές ταινίες, όπως αυτή, έχουν μέσα τους την ελαφρότητα, την ανθρώπινη αξία, τη βία και τη φροντίδα για τον άνθρωπο, αξίες που βρίσκουμε στη λογοτεχνία αυτής της χώρας, εδώ, όμως, μεταφράζονται στη γλώσσα του κινηματογράφου.
Αυτή η ταινία παρήχθη το 1928, σε μία περίοδο, τη δεκαετία του 1920 που ήταν η πιο ενδιαφέρουσα της σοβιετικής κινηματογραφίας και όχι μόνο. Σε αυτές τις ταινίες θα δούμε τις επιρροές της γερμανικής και αμερικάνικης κινηματογραφίας, της ανάλυσης της γλώσσας, της Ρωσικής Πρωτοπορίας. Το σπίτι, αυτό στο οποίο η ταινία αναφέρεται, είναι ένα διαμέρισμα δομημένο από εκκεντρικούς χαρακτήρες. Ο Σέμιον, ένας οδηγός από την επαρχία, Η Μαρίσα, μία νοικοκυρά που έχει αγκιστρωθεί πάνω του, η Φένια, μία συνδικαλίστρια και οργανώτρια, και οι Γκολίγκοβ, ένα ζευγάρι μικροαστών που έχουν ένα κομμωτήριο.
Στο χώρο αυτό κυριαρχεί η «ακαταστασία», ξύλα στα σκαλιά, η αδιαφορία των ανθρώπων όσον αφορά σε αυτούς που μένουν στον ίδιο χώρο. Οι Γκολίγκοβ έχουν προβλήματα συμβίωσης στη δικιά τους οικογένεια, θέλουν μία υπηρέτρια, όμως δεν τους αρέσει αυτή να ανήκει σε κάποια συνδικαλιστική ένωση.
Μία έφηβη, η Παράνγια, έχει έρθει στη Μόσχα και, σχεδόν αμέσως ξεκινούν τα προβλήματά της, αφού η πάπια, που έχει σε ένα πανέρι, ξεφεύγει και χάνεται στο δρόμο. Ο Σέμιον, βλέπει όλη αυτή την ανακατωσούρα και αναγνωρίζει αυτό το κορίτσι, καταλαβαίνει ότι είναι από το χωριό του. Βλέπει ότι δεν έχει που να πάει και την προσκαλεί στο σπίτι του. Επειδή δεν ανήκει σε κάποια συνδικαλιστική ένωση, σχεδόν αμέσως βρίσκει δουλειά στους Γκολίγκοβ. Ο άντρας θέλει αυτή η κοπέλα να το βοηθά στις δουλειές του, ενώ η σύζυγός του επιθυμεί να την έχει συνέχεια υπό τις διαταγές της.
Η Φένια μπαίνει στη μέση και προσκαλεί την Παράνγια για να γίνει μέλος στο συνδικάτο. Από αυτό το σημείο θα ξεκινήσει η διαδικασία επαναστατικοποίησης της σκηνικής κατάστασης. Αψιμαχίες που θα μπορούσαμε να τις συγκρίνουμε με αυτές… της Γαλλικής Επανάστασης, μας δηλώνουν ότι έχουμε να κάνουμε με αυτό που ονομάζουμε πάλη των τάξεων, με τις ανάλογες ανατροπές στην κοινωνία που προκύπτουν από αυτές.
Η ανατροπή θα έρθει από την υπηρέτρια. Εδώ έχουμε τη νέα κοινωνική κατάσταση όπως εξαγγέλλει η Νέα Οικονομική Πολιτική του Λένιν. Τα ζητούμενα είναι τα εργασιακά δικαιώματα, το ωράριο, οι διακοπές, η προστασία από τα εργασιακά προβλήματα. Ουσιαστικά, εδώ δεν έχουμε κάποιους οικογενειακούς καυγάδες, αλλά την αλλαγή στην κοινωνία, σα μία παραβολή, σαν η οικογένεια των Γκολίγκοβ να ήταν όλη η ρωσική κοινωνία που μεταλλάσσεται πλέον σε σοβιετική. Αυτό περνά με χιούμορ, με μεταφορές που αναφέρονται στην ολοκληρωτική διακυβέρνηση. Το νέο που διεκδικεί τη θέση του έρχεται από την επαρχία και από τα καταπιεσμένα κοινωνικά στρώματα.
Οι ηθοποιοί γράφουν με το σώμα τους. Τα φορέματα είναι σκηνικές παρουσίες που σηματοδοτούν μία κοινωνική πραγματικότητα. Οι κινήσεις δείχνουν τη σύγκρουση: η συγκρουσιακή κινησιολογία έχει άμεση συσχέτιση με τις ιδεολογικές συγκρούσεις που εκείνη την εποχή ήταν το πρώτο θέμα στην μάχη μεταξύ των μπολσεβίκων και των μενσεβίκων, στον αγώνα για την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εξουσίας. Όλη η ταινία είναι μία μεταφορά αυτών των συγκρούσεων, το αποτέλεσμα των οποίων δεν ήταν προφανές.
Η αφήγηση μπορεί να ξεκινά σα μία περιπετειώδης φάρσα, καταλήγει όμως σε μία λεπτομερής αναφορά στην επαναστατική διαδικασία που γινόταν στη Σοβιετική Ένωση, τη δεκαετία που παρήχθη αυτή η ταινία. Οι ηθοποιοί παίζουν εκφραστικά, το σώμα τους είναι αυτό αλλάζει κάθε φορά το κείμενο της αφήγησης, αυτό που προσδιορίζει τις αλλαγές στο χώρο, ο χώρος είναι όλη η Σοβιετική Ένωση, η ταινία μιλάει παραβολικά για αυτό που ο Mikhail Romm είχε αφηγηθεί στις ταινίες-ντοκιμαντέρ του, σχετικές με την ανάληψη της εξουσίας από τους μπολσεβίκους. Και το κάνει με τον πιο εκφραστικό και γλαφυρό τρόπο.
ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΡΟΥΜΠΝΑΓΙΑ
(THE HOUSE ON TRUBNAYA SQUARE)
Σκηνοθεσία: Boris Barnet
Σενάριο: Nikolay Erdman, Anatoli Marienhof, Vadim Shershenevich, Viktor Shklovskiy, Bella Zorich
Φωτογραφία: Yevgeni Alekseyev
Μουσική: Robert Israel
Παίζουν: Vera Maretskaya (Παράσα Πιτούνοβα), Anel Sudakevich (Μαρίσα), Ada Vojtsik (Φένια), Vladimir Fogel (Κος Γκολιγκόβ), Elena Tyapkina (Κα Γκολίγκοβα), Vladimir Batalov (Σέμιον), Aleksandr Gromov (θείος Φέντια), Sergey Komarov (Λιάντοβ), Pyotr Baksheyev, Boris Barnet, Vladimir Uralskiy
Χώρα παραγωγής: Σοβιετική Ένωση
Γλώσσα: ρώσικα
Είδος: κωμωδία
Διάρκεια: 64΄
Ημερομηνία πρώτης προβολής: 8/8/2019
Εταιρεία διανομής: New Star.
