ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ
Η ΧΑΡΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Το Φεστιβάλ Κινηματογραφικές Στοές Θεσσαλονίκης έχει πλέον τελειώσει. Είναι πλέον καιρός να κάνουμε τον απολογισμό. Να δούμε τα θετικά και τα αρνητικά αυτής της φεστιβαλικής εκδήλωσης. Θα ξεκινήσουμε από τη διαπίστωση ότι τα αρνητικά σημεία επισκιάζονται από τα θετικά στοιχεία, τα οποία ήταν πιο δυνατά και πιο πολλά.
Ας ξεκινήσουμε με τα αρνητικά σημεία για να έχουμε στο τέλος αυτή τη γλυκάδα που έμεινε στους θεατές και τους διοργανωτές. Το κακό είναι ότι δε βοήθησαν πολλά μέλη του Παραρτήματος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών, όσα θα ήθελε κανείς. Οι προετοιμασίες ξεκίνησαν νωρίς, αλλά πολλές ήταν ελλείψεις μία εβδομάδα πριν να ξεκινήσουν οι προβολές.
Το Φεστιβάλ ήταν οργάνωση της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (Παράρτημα Θεσσαλονίκης), εδώ ο Νίκος Σέκερης, μέλος του Δ.Σ. της ΕΕΣ, με την Αναστασία Χριστοφορίδου.
Τα θετικά στοιχεία είναι ότι η φαντασία βοήθησε να ξεπεραστούν οι δυσκολίες, ο αυθορμητισμός και οι γρήγορες αποφάσεις όχι μόνο έκλεισαν πολλές ατέλειες, αλλά παρέσυρε τους διοργανωτές να υπερθεματίσουν και να κάνουν πολλά περισσότερα από όσα άντεχαν. Δύο τρέιλερ, ένα μικρό και ένα μεγαλύτερο, τρία μπάνερ, ένα για την κάθε στοά, αφίσες αρκετές, τρεις μικρές ταινίες με το ιστορικό της κάθε στοάς, 29 ταινίες και 16 σκηνοθέτες που συμμετείχαν, 50 καρέκλες, πρόσφορά από το Δήμο Θεσσαλονίκης, χορηγίες για τις αφίσες, τα μπάνερ, το σχεδιασμό και τα 900 φιλέματα από τη Special Ζύμη, μια διοργάνωση που κανονικά θα στοίχιζε τον τριπλάσιο προϋπολογισμό, το φιλότιμο και ο ενθουσιασμός τα έκαναν όλα δυνατά.
Ο σκοπός επετεύχθη: οι σκηνοθέτες κινηματογράφου της Βορείου Ελλάδας συστήθηκαν στο κοινό τους, έδειξαν τις δουλειές τους, συζήτησαν για αυτές, το χάρηκαν, αντάλλαξαν απόψεις, μια γιορτή γεμάτη από τη φρεσκάδα της νιότης και του έρωτα για τη δημιουργία. Αυτά τα συναισθήματα έγιναν αντιληπτά από τους θεατές που γέμισαν τις στοές, χειροκρότησαν και ευχαριστήθηκαν, κοινώνησαν το πάθος των σκηνοθετών, έζησαν, έστω για λίγο, μια άλλη πραγματικότητα, ονειρική και τόσο ουτοπική που ήταν άκρως ρεαλιστική.
Αυτή η επαφή έδωσε δύναμη σε όλους, διοργανωτές και θεατές, να παλέψουν με μεγαλύτερη δύναμη τις δυσκολίες της ζωής, τους τόνισε το «εμείς» και υποτόνισε το «εγώ», χωρίς να το καταστρέφει. Κατά συνέπεια, ήταν αυτονόητο ότι ανανεώθηκε το ραντεβού για την επόμενη χρονιά. Όμως άνοιξαν πόρτες συνεργασίας, προς το παρόν με δύο Δήμους της Θεσσαλονίκης που δεν ήξεραν, μέχρι τώρα, την ύπαρξή τους. Τα χαμόγελα έκαναν να ξεχαστεί η κούραση και τα διάφορα στραβοπατήματα, αυτά που θα μας διδάξουν στο μέλλον για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη.
Γιάννης Φραγκούλης
